Το σημαντικότερο πρόβλημα στη μετάφραση της Οδύσσειας έχει να κάνει με τη μεταρρύθμιση του πρωτότυπου ρυθμού. Ο ρυθμός του πρωτοτύπου είναι σταθερός και εναλλασσόμενος, δίχως η δεύτερη ιδιότητα να αναιρεί την πρώτη. Ας πούμε ότι η σταθερότητα του ρυθμού επιβάλλεται από τη συνέχεια της επικής αφήγησης· η οποία φαίνεται να κυλά με τον επαναλαμβανόμενο δακτυλικό εξάμετρο, από τον πρώτο ως τον τελευταίο στίχο του έπους· μοιάζοντας με τεράστιο φίδι που, καθώς πορεύεται κρυμμένο ή φανερό, ποτέ και πουθενά δεν χάνει το σχήμα του. Όμως το φίδι ελίσσεται, και οι ελιγμοί αυτοί παραλλάσσουν τον σταθερό ρυθμό· που αλλού τώρα ευθυγραμμίζεται, αλλού καμπυλώνεται, αλλού η κίνησή του επιβραδύνεται, κάπου επιταχύνεται, προσώρας μπορεί να δίνει την εντύπωση πως αναστέλλεται. Πρόκειται για σύνθετες, αλλά όχι αντιφατικές, ρυθμκές εντολές, σταθερότητας συνάμα και εναλλαγής, που ο μεταφραστής της Οδύσσειας οφείλει συνεχώς να τις ακούει.